Mijn vader is dood, hij leeft in mijn hart ook op vaderdag
Knutselwerkjes zijn niet pijnlijk

Zondag is het vaderdag. Voor vele kinderen een tijd om iets te knutselen voor papa. Op school wordt daar altijd veel aandacht aan geschonken.
Ook toen ik klein was, was de knutsel les voor moeder-/ en vaderdag vaste prik. Toen ik 8 jaar was, overleed mijn vader plotseling door een auto ongeluk. Vanaf dat moment was vaderdag voor mij beladen. Niet thuis want daar werd veel over papa gesproken. Wel op school. Ik voelde me anders dan de rest die allemaal nog wel een vader hadden en met veel plezier onderzetters, sleutelhangers en fotolijstjes aan het maken waren.
Ik voelde mij anders omdat ik iets moest maken terwijl mijn vader niet meer leefde en er niet over gesproken werd. Vooral dat laatste was pijnlijk. Afgelopen mei hoorde ik dat een school de knutselwerkjes voor moederdag wilde afschaffen omdat het te pijnlijk zou zijn voor de kinderen zonder moeder. De pijn en verdriet zitten niet in dat knutselwerkje maar in het niet bespreken en erkennen. Hoe fijn was het voor mij geweest als er ruimte was voor mijn verdriet en ik iets voor mijn vader kon maken en een plek kon geven. Hoe helpend was het voor mij geweest als het niet beladen werd gemaakt door te verzwijgen maar het openlijk er kon zijn, ik een keuze kreeg wat of hoe ik aandacht aan vaderdag wilde schenken en dat mijn vader ook op deze manier een plek kreeg. Hij leefde en leeft nog steeds namelijk in mijn hart. Gevoelens van verdriet en gemis gaan niet weg door het te ontwijken. Dus laten we alsjeblieft die knutselwerkjes erin houden en in de klassen openlijk over de dood en verdriet praten, laten we kinderen begeleiden met rituelen zodat ze zich ingesloten voelen en de pijn kan helen.
Share
